Collega’s dienst Hasselt beleven lekkere dag in Borgloon

Op 21 mei 2015 hadden de collega’s van de dienst voor zelfstandig wonen in Hasselt hun jaarlijkse teambuilding of trefdag. Ze gingen onder meer wijnproeven op Domein Cohlenberg in Borgloon. Het volledige verslag van deze dag, geschreven door ADL-assistent Ludo Enckels, lees je hier.

Trefdag Hasselt door Ludo Enckels

De pastorie in Borgloon ligt er zonnig bij, een knus terras tussen het groen. We dalen af naar de vergaderruimte waar er al koffie, thee en water klaar staan, samen met warme chocobroodjes. Na de vergadering over onze dienst keren we terug naar de buiten. De pastorie is een vzw die samenwerkt met de Wroeter. Dat merken we aan de heel behulpzame, vriendelijke maar ook wat haperende bediening.

We worden vergast op een pastamaaltijd die, zoals het een team dat in posten werkt past, in twee shifts wordt opgediend. De spaghetti heeft een bijzonder Latijns-Amerikaans tintje en brandt lekker in de keel, zo lekker dat sommige het spaghetti eten moeten staken, maar over het algemeen wordt de maaltijd wel gesmaakt.

Af en toe valt er een enkele druppel, maar zelfs dat schrikt het team niet af om de heuvels van het land van Loon te beklimmen. En mooi is het, dat landschap, groen, weelderig en geurig, bezaaid met weiden, fruitgaarden, bietenvelden, waartussen ook echte wilde natuur tiert.

Om de weergoden gunstig te stellen doet ons Diensthoofd een nederige knieval, in feite net iets meer als een knieval, zoals onze vorige paus gooit ze zich ter aarde om een droge dag af te smeken. Een feit dat ze onder het mom van een kleine misstap wil verbergen.

Al kwetterend rupst de stoet assistenten door het landschap. Na verloop van tijd begint het glooiende landschap zijn tol te eisen en gaan sommige ongetrainde beentjes protesteren. Onze mascotte Mary schaft zich twee herderstokken aan om de beklimmingen verder te zetten om haar ‘kanaien’ te sparen zoals Agnieska het zo prettig weet uit te drukken. Er wordt gezwoegd en gezweet om het landschap dat stilaan, door de vermoeidheid, de hoogte en steilte van de Himalaya begint aan te nemen, te bedwingen.

Onze gids Marijke leidt ons tenslotte een steile helling af naar een groot kasteel waar we tussen beschermende muren een wijngaard spotten, om via een kersengaard weer de veilige haven van de pastorie te bereiken waar het gezelschap neervalt rond de tafels en dames van middelbare leeftijd zich kunnen laven aan het gezelschap van een stoere blonde Bink.

We begeven ons vervolgens naar het wijngoed Cohlenberg waar we gastvrij worden ontvangen door de wijnboer. Het is er gezellig en we krijgen een deugdelijke uitleg over te wijnteelt terwijl we genieten van het uitzicht waar op de tegenover liggende helling een heus wit klooster prijkt, naast een ultra modern kunstwerk. Al wijsheid over de wijnbouw vergarend, consumeren we ons eerste glas droge witte wijn dat toch bijzonder nat aanvoelt, waarna er vragen worden gesteld waarbij de vragenstelster naar het antwoord vergeet te luisteren.

Voor het avondeten verhuizen we naar de ietwat koele binnenkamer waar we vergast worden op aspergesoep en een zeer uitgebreid bord kaas en vlees, aangevuld met het nodig geestrijke vocht. Stilaan wordt de sfeer meer uitgelaten en probeert ons Mary, uiteraard de worst, waarvan iedereen weet dat ze die niet lust, te slijten, eerst aan Ludo en dan Eric, die droogweg beweert al genoeg worst te bezitten, wat Veerle, die netjes tussen Mary en Eric inzit de gevleugelde woorden ontlokt: ‘Het is daarom dat ik hier zo weinig plaats heb.’ Zo eindigt dan een fantastische trefdag.