Personeelsnieuws kwartaal 2018 / 3
Een overzicht van het personeelsnieuws van het vorige kwartaal.
Volgende personen kwamen onze teams vervoegen tijdens het derde kwartaal van het jaar:
Emelgem: Vere Debuyck
Menen: Isabelle Rottier
Centrale zetel: Maries Vissenaeken
Gingelom: Carianne Celis
Kortrijk: Florentine Sita
Diest: Jacqueline Dierckx
Denderleeuw: Caroline D’Haenens
RTH-medewerker: Agnete Moens
Volgende collega’s (beiden op de centrale zetel) vierden zopas hun werkjubileum:
Roland Daubies (20 jaar dienst bij ADO Icarus, preventieadviseur)
Sandra Beutels (10 jaar dienst bij onze zustervzw Focus op Emancipatie)
Zowel Sandra als Roland kregen tijdens een vorming een leuke attentie, overhandigd door Alex Verheyden.
Helaas moesten we ook afscheid nemen..
Meerbepaald van Mon Vandyck, één van onze gebruikers in Diest. Om die reden organiseerden zijn echtgenote en de dienst Diest een kleine koffietafel. Zijn vrouw las deze brief over het leven van Mon voor.
Afscheid van Mon
Voor mij is het vandaag een onnoemelijke moeilijke dag: nl een koffietafel voor het afscheid van mijn echtgenoot Mon.
En toch ben ik een beetje blij omdat ik hier in naam van Mon zoveel mensen mag bedanken.
Te beginnen met de manager Dirk , de assistenten die door weer en wind altijd goedlachs present waren om Mon te assisteren
Hij noemde hun geen assistenten maar het waren zijn “ maskes” op zijn Diesters gezegd.
De assistenten van de nacht kende hem als geen ander met al zijn rituelen , zeker ‘s morgens als hij uit zijn bed wilde.
Eens ze hem in zijn zetel geplaatst hadden, kreeg hij zijn dekentje over hem gelegd waar hij aan verknocht was, zijn glas Cola en de TV aan , zo begon Mon zijn dag.
De assistenten van de dag namen dan de taak over en hier hebben dan veel van de oude garde en verschillende assistenten die al op pensioen zijn dikwijls plezier gehad met Mon toen hij nog zelf wat kon stappen en nog blijgezind was.
Dan was het de beurt aan de verpleging , en even later de kinesist waar hij een vertrouwensband mee had, spijtig kan zij er zelf niet bij zijn vandaag.
Daarna ging Mon erop uit met zijn elektrische rolstoel en dan toch gemakkelijk 6 à 7 km reed om iets te drinken en een praatje te doen.
Bij het middageten aan de tafel was het altijd feest voor Mon.
Zo zou hij ook op zondag een reden vinden om iemand uit te nodigen, zodat hij een feestje kon bouwen, Mon hield van gezellig tafelen.
Toen wij nog maar net verhuisd waren naar de nieuwe wijk voelde Mon zich helemaal in zijn sas ,er was een tuin en hij hield veel van bloemen hij zou nieuwe contacten leggen, en ook terug mensen ontmoeten die hij van vroeger nog kende.
Een van onze jonge assistenten heeft voor haar studie en eindwerk in de nieuwe wijk een gezellig ontmoetingsmoment opgericht dat al vlug de naam “ Praatcafé “ kreeg en alzo de buren de kans kregen om kennis te maken met de bewoners van de nieuwe wijk en ADO ICARUS, dat toch heel wat vriendschappen heeft gesloten.
Een groepje mannen die met de kaarten speelde was feest voor Mon want dat was zijn grootste hobby, maar na een tijdje kon hij er steeds minder bij zijn omdat zijn gezondheid stilaan achteruit ging.
Niemand had het in de gaten hoe ernstig het wel was.
Eenmaal de dokters de vaststelling deden dat Mon een vrij ernstige aandoening had van een kwaadaardige tumor in de darmen sloeg de angst ons om de oren.
Mon bleef positief en koos resoluut voor een heelkundige ingreep.
Drie assistenten van de oude garde deden een voettocht naar Scherpenheuvel om kaarsjes te branden en ons zo te steunen.
Op de centrale werd er elke dag een kaars aangestoken voor een goede afloop alsook bij
veel bewoners
En dan is er nog onze Redgy afgevaardigde van het gebruikersoverleg waar ik een speciaal woord van dank voor heb voor zijn ongelooflijke communicatie naar de bewoners, assistenten , de buren en ver daarbuiten.
Elke dag opnieuw gedurende meer dan anderhalf maand heeft Redgy de toestand van Mon opgevolgd en iedereen die ermee begaan was op de hoogte gehouden, dit was monnikenwerk te weten dat hij zelf op tijd vergat te rusten, tegelijkertijd hebben wij onze vriendin Mieke die voor mij ook een grote steun en toeverlaat was in deze zeer moeilijke periode.
Helaas heeft het de enorme strijdlust van Mon en al de goede voornemens van iedereen niet mogen helpen.
Daarom zeg ik dank u aan onze manager Dirk, De assistenten alsook de assistenten op rust, Redgy en Mieke, en niet te vergeten onze buren Rik, Georges, Norma, Eddy, en Anne- Marie en al de gasten van het praatcafé die ook heel veel steun voor Mon en mezelf betekend hebben.
Bedankt aan allen die hier vandaag konden bij zijn aan de koffietafel voor Mon.
Ik zeg geen vaarwel maar tot ziens.
Marissa
Enkele foto's van de koffietafel:
